AANVAARD DE VERTRAGING
Sometimes Slow is the Way to Go
Waarom lukt het niet?
De energie van dit moment lijkt ieders voornemens of ambities ergens te beknotten of in het gunstigste geval te vertragen; ergens kun je het gevoel hebben gewoonweg niet vooruit te komen. In datgene wat je zo graag wilt gaan realiseren of wellicht letterlijk, het leven inbrengen, lijkt maar geen progressie te vinden zijn. In het beeld dat ik zie, kan dit gaan over elk willekeurig verlangen of wens, afhankelijk van welk levensaspect jouw aandacht heeft op dit moment. In het bijzonder zag ik het vertegenwoordigt in een kinderwens, waarbij deze tendens een voorbereiding is op het nieuwe ouderschap. De omschrijving in dit artikel kan daarom zowel algemeen genomen worden als symboliek of meer specifiek in geval het inderdaad betrekking heeft op een gekoesterd verlangen om een kind te krijgen.
Ontmoeten van verdriet
Met volle kracht, enthousiasme en inzet zie ik de persoon het gewenste resultaat naar zich toe halen, door al het mogelijk denkbare te doen om de situatie zo optimaal te bevorderen. Een vooraf ingebeelde veronderstelling dat door het uitvoeren van al deze stappen, een zich erbij betrokken voelen, voorbereidingen treffen en tot vermoeiends toe hier de aandacht op richten, toch uiteindelijk wel de verwachte uitkomst zal opleveren, zorgt ervoor dat de persoon verward met een teleurgesteld gevoel achter blijft.
- Wat kan nog meer gedaan worden
- Waarom verandert er niets?
Als al hetgeen gedaan wordt, zou moeten helpen om het voor elkaar te krijgen, waarom blijft het dan uit?
Ik zie de persoon vooruit willen, maar telkens vermoeid en gedesillusioneerd tot stilstand gebracht; zich haast genoodzaakt voelen om haar droom op te geven, alles te laten varen waar het verlangen naar uitreikt. Volledig teruggeworpen worden op haarzelf om te verbinden met het verdriet van verlies in haar hart, een tekortschieten. De energie van dit moment trekt haar telkens terug, weg van het assertieve zoeken, verbeteren, uitvoeren en najagen…
“Sta stil, lieve vrouw, kom tot rust. Ren niet langer weg.”
Het roept haar en verzoekt haar om het verdriet dat ze in haar draagt te voelen, het te erkennen en te verzorgen. Waar je juist dit verdriet wil voorkomen, door zoveel van je energie en aandacht te geven om het de werkelijkheid in te krijgen, des te verder lijkt het gewenste resultaat van je weg te groeien. En nu kun je niet anders dan stilstaan en ontmoet je enkel dit verdriet wat je juist wilde voorkomen.
Loslaten van frustratie
Het beeld nodigt uit tot het aanvaarden van de vertraging die in dit verhaal voorkomt. Ondanks dat hierdoor lijkt alsof je het opgeeft en alles verloren gaat, blijkt de rust juist helend te zijn. Het brengt de persoon bij haarzelf, meer in het moment van NU. De drang naar een voorbedachte toekomst verdwijnt en de beleving van wat nu voelbaar is, wordt groter. Vanuit verdriet, rijst vreugde en plezier voor hetgeen nu geleefd kan worden. De persoon is hierdoor nu juist meer haarzelf, meer dan wanneer ze vanuit het denken probeert de situatie te forceren of te creëren. De frustratie lost hiermee op en vernieuwde moed en hoop ontluikt. Ditmaal meer vanuit het gevoel kan het verlangen opnieuw worden verwelkomd en omhelst. Als vanzelf haalt ze het zo naar het heden, de werkelijkheid van het NU. Niet langer door de toekomst na te jagen en de uitkomst hoopvol af te dwingen, maar door te aanvaarden dat het een eigen weg naar haar zal vinden. De realiteit ervan is reeds voelbaar in de rust; het stilstaan maakt het mogelijk om het te zien, om het moederschap reeds te ervaren vanuit acceptatie van waar ze zich in dit proces bevindt. De vertraging helpt haar om bij haarzelf te komen, de rust toe te laten en te aanvaarden dat alles, met name zijzelf, goed is zoals het is.
Vertraging is key
De snelheid, het najagen en het krampachtig zoeken naar wegen om haar verlangen te realiseren, halen het verder van haar weg. Echter accepteert ze haarzelf niet zoals ze is. En blijft ze vertwijfeld en radeloos achter met een gevoel van verlies… “Zou het ooit nog komen? Nu het niet lukt, wat ik ook probeer.”
De vertraging helpt haar echter om te realiseren dat ze goed is zoals ze is, er wordt niks verwacht, enkel dat ze in vertrouwen blijft, waardering aan haarzelf geeft en de liefde die ze voor dit verlangen in haar draagt, voelt, zodat deze realiteit – het moedergevoel dat ze in haarzelf draagt en wat haar eigen is – aan haar kan worden geopenbaard.
De meditatie eindigt met het beeld van een moeder die haar kindje geduldig en in volledige rust en aandachtigheid leert lopen, door het vast te houden aan de handjes. De vertraging die de vrouw nu tot stilstand brengt en geduldig leert aanvaarden dat alles precies gaat zoals het moet gaan, zodat ze het NU kan ervaren, is een voorbereiding op haar moederschap. Ook hierin zal ze dan de rust en geduld kunnen opbrengen om gewoon in het moment te zijn met haar kindje, dat leert leven in eigen tempo. Niks vooraf bedacht, of geforceerd motiveren… niets zal helemaal gaan zoals je het vooraf wellicht had bedacht of gepland. Het vertragen, in rust komen, laten zijn wat is, zonder verwachting, hoop of doel, helpt nu om te leren voor straks. Het is een voorbereiding, niet een teken van falen.
Namelijk ook dan werkt rust, geduld en acceptatie van wat is om volop te genieten van het moederschap en de ontwikkeling en ervaringen van je kindje.
Vertraging brengt nu dan ook geen verlies, maar je eerder juist dichterbij wat je altijd al verlangde.
0 Reacties